Στις αρχές του 1900 , στην προσπάθειά του ο John Dewey (Αμερικανός φιλόσοφος) να βρει έπιπλα ειδικά διαμορφωμένα για το μέγεθος και το ύψος των παιδιών απέτυχε. Και τότε είπε:

“Φαίνεται πως ο κόσμος των επίπλων έχει ξεχάσει την ύπαρξη των παιδιών!”

Το ίδιο παρατήρησε και η Μαρία Μοντεσσόρι (Ιταλίδα παιδαγωγός, ψυχολόγος και γιατρός) όταν μπήκε για πρώτη φορά σε τάξη νηπιαγωγείου το 1907 και είπε αντιστοίχως:

“Εάν δεν υπάρχουν σπίτια κατάλληλα για τα παιδιά τότε ας τα χτίσουμε! Εάν δεν υπάρχουν αντικείμενα κατάλληλα για τα παιδιά τότε ας ζητήσουμε να μας τα φτιάξουν!”

Έναν αιώνα μετά, στο βωμό του καταναλωτισμού, ολόκληρη βιομηχανία στηρίζεται στο παιδί. Ξεκινήσαμε από το σημείο μηδέν όπου το παιδί ζούσε σε ένα κόσμο ενηλίκων και φτάσαμε στο επίπεδο να υπάρχουν αμέτρητα έπιπλα και παιχνίδια στην αγορά που απευθύνονται στο παιδί. Ποια όμως από αυτά έχουν πραγματική αξία για το παιδί? Ποια θα βοηθήσουν στην ανάπτυξή του; Ποια εννοούσε η Μαρία Μοντεσσόρι και ο John Dewey όταν έκαναν έκκληση για τη δημιουργία τους; Ποια θα πρέπει να είναι τα κριτήριά μας για μία αγορά ενός παιδικού επίπλου ή παιχνιδιού;

Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε σε αυτές τις ερωτήσεις θα πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε τις ανάγκες και τις δεξιότητες που έχει το παιδί ανάλογα με την ηλικία του. Σύμφωνα με τη Μαρία Μοντεσσόρι, τα παιδιά στο πρώτο αναπτυξιακό στάδιο (0-6 ετών) θέλουν να μιμηθούν τους ενήλικες που βλέπουν στο σπίτι. Οι οποίοι δεν κάνουν κάτι άλλο πέρα από δουλειές της καθημερινότητας. Συνήθως εμείς οι ενήλικες βρίσκουμε αυτές τις δουλειές βαρετές και ζητάμε κάποιον άλλο να τις κάνει για μας, μιας και θεωρούμε ότι είναι χάσιμο χρόνου. Για το παιδί όμως δεν ισχύει αυτό γιατί βλέπει τη ζωή με ένα καινούριο μάτι και όλα αυτά αποτελούν μία πρόκληση. Η πρώτη δραστηριότητα που θα κάνει ένα παιδί μέσα στην οικογένειά του έχει ύψιστη σημασία για το ίδιο: να καθαρίσει, να σερβίρει, να στρώσει ή οτιδήποτε άλλο. Για να μιμηθεί το παιδί τις δουλειές των άλλων χρειάζεται πρώτα να τις δει και έπειτα να έχει την ευκαιρία να τις επιχειρήσει και να τις τελειοποιήσει. Οφείλουμε να αναγνωρίζουμε το παιδί ως ένα ζωντανό άνθρωπο που καλείται να προσαρμοστεί στον πραγματικό κόσμο. Η διαμόρφωση ενός προετοιμασμένου περιβάλλοντος θα το κάνει να νιώσει ευπρόσδεκτο στον κόσμο μας και να προσαρμοστεί ομαλά. Θα νιώσει πως κάποιος μερίμνησε για αυτό αντιλαμβανόμενος τις ανάγκες του! Ένα τέτοιο περιβάλλον θα πρέπει να φροντίζει ώστε το παιδί να έχει πρόσβαση σε όλα τα μέρη του σπιτιού που χρειάζεται μαζί την ελευθερία να επιλέγει καθημερινές δουλειές του σπιτιού!

Η συμμετοχή του παιδιού σε καθημερινές δουλειές του σπιτιού έχει πολλαπλά οφέλη. Αρχικά του δίνονται ευκαιρίες να εξασκήσει την κίνησή του που τόσο πολύ επιθυμεί. Μπορεί να ανοίξει συρτάρια, ντουλάπια, να ξεβιδώσει το καπάκι της οδοντόβουρτσας, να μεταφέρει ένα ποτήρι με νερό, να διπλώσει τα πανάκια καθαρίσματος, να τοποθετήσει τις χαρτοπετσέτες στη θήκη τους, να κρεμάσει το μπουφάν του και άλλα τόσα. Επίσης μέσα από τη συμμετοχή σε αυτές τις δραστηριότητες νιώθει ικανό για τον εαυτό του και να ανεβαίνει η αυτοπεποίθησή του. Μπορεί όχι μόνο να κάνει δουλειές για να εξυπηρετήσει τον εαυτό του αλλά και ολόκληρη την οικογένεια, όπως για παράδειγμα να στρώσει το τραπέζι. Κάπως έτσι ανήκει και συμμετέχει ενεργά μέσα στο σύνολο και θέτει τα θεμέλιά για τον κοινωνικό του χαρακτήρα.

Το Montessori thinks προτείνει μία σειρά από έπιπλα, καθημερινά αντικείμενα και παιχνίδια ανάλογα με την ηλικία του παιδιού σας. Με ειλικρινή αγάπη απέναντι στο παιδί, με κατανόηση απέναντι σε κάθε γονέα που παλεύει για το καλύτερο για το παιδί του και φυσικά με γνώση για τη μοντεσσοριανή προσέγγιση, όραμά μας είναι να βοηθήσουμε όσα περισσότερα παιδιά γίνεται να μεγαλώσουν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους σε ένα περιβάλλον που αφουγκράζεται τις ανάγκες τους!